Kees Vlietstra over Goorecht

Verklaring van de trefwoorden:

KNKV	Koninklijk Nederlands Korfbal Verbond
Jan	Jan Hartman
Goorecht	korfbalvereniging in Hoogezand
Moi	Gronings voor ‘hoi’
Kwakdeuze	Gronings voor ‘iemand die iets verzint’.

 

Goorecht speelt inmiddels al weer heel wat jaren op het oude hockeyveld. Als sportconsulent van het KNKV was uw verslaggever daadwerkelijk van plan het bal-stuit gedrag in Hoogezand te testen. Ik had me grondig voorbereid. Het testen van het bal-stuit gedrag is namelijk geen sinecure. Met het spelregelboekje in de ene en een bal in de andere hand was ik voornemens om midden op het kunstgrasveld een wetenschappelijke test uit te voeren. In § 1.5 van het spelregelboekje staat dat ‘een kunstgrasveld met zand tussen de polen van het kunstgras de voorkeur verdient.’

Tevens staat vermeld dat ‘als je de bal op het speelveld laat vallen van een hoogte van 1.80 m, gemeten vanaf de onderkant van de bal, behoort de bal te stuiten tot een hoogte van ten minste 1.10 en ten hoogste 1.30 m, gemeten vanaf de bovenkant van de bal.’

Vlak voor het experiment, ik stond op het punt om de kantine te verlaten richting kunstgrasveld, drukte Jan me een biertje in de handen. Het werd inderdaad zeer gezellig in de kantine. De test is er daardoor een beetje bij ingeschoten. Ik heb de gemeente wel een positief advies en een gepeperde rekening gestuurd. Goed bal-stuit gedrag. Jan hield ook woord. Hij heeft er voor gezorgd dat ik werd thuisgebracht. Hij heeft keurig een taxi gebeld.

---

‘Uiteindelijk rest sporthelden niets anders dan voort te leven in individuele geheugens. Een erelijst is een reeks cijfers geworden, hun grootheid wordt bepaald door een serie losse herinneringen.’(Uit: Langs het ravijn – Bart Jungman)

---

En daar heeft collega Jungman helemaal gelijk in. De grootheid van een sporter of team wordt uiteindelijk bepaald door een serie losse herinneringen. En laat ik nou eens heel goed zijn in het selectief ophalen en bewerken van die losse herinneringen. Welk korfbalteam speelt of speelde het mooiste korfbal van de wereld? Met andere woorden, welk team komt in aanmerking voor de Tiki-Taka Korfbal Bokaal. In de eerste delen van deze serie heeft u kunnen lezen dat het Deetos van Oscar Mulders, het Oost Arnhem van Erik Wolsink, het PKC van mijn Mady Tims, het AKC van Gert Schorn en het ROHDA van René Kruse al een nominatie op zak hebben. In dit deel staat een outsider centraal: Goorecht uit Hoogezand.

Toegegeven, Goorecht is nou niet direct de eerste club waaraan u zult denken als winnaar van de Tiki-Taka Korfbal Bokaal.‘ Als wedstrijdleider heb ik echter de plicht om ook clubs die niet wekelijks in de landelijke schijnwerpers (hebben) (ge)staan die aandacht te geven die ze verdienen. Gewoon omdat het een fantastische club is met fantastische mensen. En met humor. Goed, daar gaan we:

Goorecht is in 1968 ontstaan uit een fusie tussen Uni en Rohda en is de enige korfbalclub in Hoogezand-Sappemeer. Begin jaren 90 speelde het eerste in de overgangsklasse en vooral in de Europa hal werd er weergaloos korfbal gespeeld. Tenminste, volgens mijn kameraad Jan Hartman. En Jan is een kenner en een liefhebber. Ook van korfbal. Heel vroeger was Jan zelf een goede korfballer die het Nederlands junioren team heeft gehaald. In Barneveld speelde hij zijn enige interland. Van die wedstrijd kan ik me weinig tot niets herinneren, over de reis naar Barneveld des te meer. Wat maar weer eens aangeeft dat tussen de weg naar roem en vergetelheid een wereld van verschil ligt. We gingen samen met de trein vanuit het noorden naar Barneveld. We hadden afgesproken op station Groningen Centraal. Jan kwam met de trein uit Hoogezand. Ik met de fiets uit de Schildersbuurt. Op perron 2b wachtte ik hem op. Stoer stapte Jan, met zijn Nederlands Team tas onverschillig over zijn schouder, uit de gele wadloper.

‘Moi’ zei Jan.

‘Moi’ antwoordde ik.

‘We moeten naar perron 3, daar staat de trein naar Zwolle’

‘Oké’ zei Jan. ‘Dan koop ik nog even een kaartje naar Zwolle.’ Ik keek Jan verbaasd aan.

‘Hoe bedoel je, een kaartje naar Zwolle? We gaan naar Barneveld hoor, kounaffel!’

Nu keek Jan op zijn beurt verbaasd.

‘Je zegt net zelf dat we naar Zwolle gaan, jij piethoane.’

‘Ja, we gaan via Zwolle en Amersfoort naar Barneveld. Twee keer overstappen dus.’

Jan keek me verward aan.

‘Wat ben jij een plaaze. Ik koop dus hier een kaartje naar Zwolle. Op Zwolle een kaartje naar Amersfoort en op Amersfoort een kaartje naar Barneveld.’

Jan begint te grijnzen.

Ik begin te twijfelen. Verneukt hij me nou?

‘Koop jij nou maar een kaartje, tuudhoane.’

Tot op de dag van vandaag weet ik niet of Jampie echt van plan was om op alle stations een kaartje naar het volgende te kopen. Helemaal niet omdat hij ook nog eens in de buurt van Beilen, na een stilte van een half uur, met de opmerking kwam dat het voor de reizigers veel handiger zou zijn om direct al op Hoogezand een kaartje naar Barneveld te kunnen kopen…..

Verklaring van de trefwoorden:

Kounaffel	Gronings voor ‘dommerd’
Piethoane	Gronings voor ‘lul’. Ook wel: Geert Wilders’
Plaaze	zie kwakdeuze
Tuudhoane	Gronings voor ‘haan’

Goorecht speelde in de jaren 90 dus een aantal jaren in de overgangsklasse. Typerend voor de wedstrijden tussen het stugge hardwerkende Groningse Goorecht en de westerse bluf van de opponenten was een hilarisch moment tussen twee Harry’s. Harry Wolthuis van Goorecht tegen Harry Nolthuis van Archipel. Nolthuis speelde, als ex international, in zijn nadagen een beetje in de rebound voor het Amsterdamse Archipel. Zijn tegenstander, Harry Wolthuis kreeg de bal maar niet door de korf. Duizend keer schieten, duizend keer mis. Nolthuis klom, toen de bal in het andere vak was, in de paal en trok zich aan de rieten mand helemaal omhoog. Bij een onderschepping van Goorecht werden de posities door de aanvallers weer ingenomen. Wolthuis was zijn directe tegenstander kwijt. Die hing grijnzend in de mand. ‘Gooi de bal maar naar mij’, bulderde Nolthuis met zijn Amsterdamse accent, ‘dan help ik je een handje.’

Archipel won de wedstrijd. Goorecht de derde helft.

Want dat konden ze wel als wereldkampioenen. Bier drinken. Na afloop van een training werd er vaak tot laat geëvalueerd. Zo ook na een training op een dinsdagavond. Robert Wolthuis zat met Jan Hartman aan de bar. Robert was en is nog steeds het broertje (in leeftijd) van Harry. Niet in omvang. Robert is verhuizer. Hij heeft geen verhuiswagen, Robert ís een verhuiswagen. Maar goed, die Robert dus zit naast Jan aan de bar in de kantine. Om een uur of één stottert Robert dat hij naar huis moet. Vrouwtje wacht.

‘Ho ho’ zegt Jan, ‘we nemen nog even ééntje. Ben je op de fiets?’

Robert knikt. ‘Dat komt mooi uit’ gaat Jan verder.

‘Dan draai je straks gewoon je ventiel eruit en zeg je tegen je meisje dat je een lekke band had en dat het daardoor zo laat is geworden.’

Robert glimlacht en bestelt een rondje. Na een paar laatste rondjes schuifelen de beide vrienden richting hun fietsen. Terwijl Jan bezig is om zijn groen witte Goorecht tas onder de snelbinders te proppen hoort hij opeens een keihard gesis.

Robert trekt met een big smile het ventiel uit zijn achterwiel.

‘Ganze’ roept Jan, ‘wat doe jij nou?’

‘Ik trek dat ventiel eruit zoals je me had gezegd, kloede. Dat zie je toch zelf ook wel?’

‘Ja, en hoe moet je nou die vijf kilometer naar huis met een lekke band? Lopend. Dat had je toch beter thuis kunnen doen, hompe.’

Robert kijkt Jan beteuterd aan. ‘V v val dood.’

Verklaring van de trefwoorden:

Ganze	Gronings voor ‘gans’
Kloede	Gronings voor ‘dikzak’
Hompe	zie: ‘kloede’

Bij zo’n bijzondere club hoort ook een bijzondere voorzitter. In die tijd was dat Otto Barkhuis. En Otto zag er toen ook uit als een echte Otto. Otto de zeecontainer. Een zeer hartelijke man die wel met ijzeren hand de club regeerde. Ook een man die zijn eigen kracht niet kende. Hij mocht altijd graag als wijze van begroeting de spelers van het eerste een schouderklopje geven. Otto Barkhuis was in die tijd een beetje de Johan Boskamp van Hoogezand en Sappemeer en omstreken. Zijn handen als graafmachines en armen als heipalen zorgden er echter voor dat dat schouderklopje een mokerslag werd, een mortieraanslag op alle inwendige organen. Één schouderklopje ontvangen van de voorzitter betekende drie weken lang verplicht vloeibaar voedsel door een rietje slurpen.

Uw verslaggever durft hier te beweren dat Goorecht aan zijn eigen voorzitter ten onder is gegaan. Nationale zaaltitels in Ahoy’ lagen in het verschiet, Goorecht zou hofleverancier van Oranje zijn geweest als Otto niet zo amicaal met zijn selectie was omgesprongen. Want daar in Hoogezand liep een zeecontainer vol met top kwaliteit korfballers: Harry, Pieter, Robert en vooruit Jacob Wolthuis, Marco Hofstra, Gonnie Barkhuis, Ina Kraster, Anno en Alie Sloots, Ali Gibcus, Fenny Kraster, Gert Jan Scheffer, Erik Vegt, Carolien van Bergen en uiteraard mijn kameraad Jan Hartman.

Maar goed, tegenwoordig speelt Goorecht 1 (met nog steeds enkele spelers uit de zeecontainer) in de vierde klasse A. Aanstaande zondag spelen ze in de Cammingahal in Leeuwarden de belangrijke uitwedstrijd tegen Wêz Warber/Wêz Fluch. Aanvang 13.25 uur. U bent van harte welkom. Er zijn nog (enkele) kaarten bij de bekende voorverkoop adressen.

Vierde klasse of niet, Goorecht heeft bij deze een nominatie voor de Tiki-Taka Korfbal Bokaal op zak. En Goorecht kennende gaat dat uitgebreid gevierd worden. Hoogstwaarschijnlijk tijdens het hoogtepunt van het seizoen voor de Hoogezandsters: de familiedag. Beetje korfballen, beetje ‘dik doun in de toene’ en heel veel bier drinken. Want de barman is niet zuinig. Houdt u de website van de Goorecht ( http://www.goorecht.nl/index.php/nl/ ) in de gaten voor de precieze datum.

U bent van harte welkom. Er zijn nog (enkele) kaarten. Jan Hartman regelt dat u weer veilig thuis komt. Per trein of per taxi.

 

Groetn,

Kees

 

PS 1 Verklaring van trefwoorden: Dik doun in toene --> Gronings voor ‘barbecue’

PS 2 Voor de volgende editie vraag ik u om u suggesties in te sturen of te reageren via Bekbouk

PS 3 Verklaring van trefwoorden: Bekbouk --> Gronings voor ‘facebook’